Het financiële recht kent een vorm van verplichte ADR. Vergunninghoudenders moeten zich op grond van de toezichtwetgeving verplicht aansluiten bij een door de minister erkend klachteninstituut. De keuze is echter bepaald niet reuze. Alleen het Klachteninstituut Financiële Dienstverlening (KiFiD) is door de minister erkend. En dus is iedereen aangesloten bij het KiFiD. Voor cliënten fijn, zo’n onafhankelijk alternatief voor de burgerlijke rechter. Maar is dat wel zo? Los van de discussie over de toegevoegde waarde van de Ombudsman (zie onder meer VVP, 29 mei 2012, p. 13), is het KiFiD in de praktijk helaas steeds minder een alternatief voor de burgerlijke rechter. De reden: een statutenwijziging die is aangekondigd en op ministeriële goedkeuring wacht. Daarin wordt een stokje gestoken voor de praktijk dat instellingen uitspraken niet langer als bindend aanvaarden. Klanten die klant werden bij een instelling die uitspraken als bindend aanvaardde, kunnen nu nog bij een geschil ineens tot de ontdekking komen dat de registratie is aangepast en een uitspraak niet langer als bindend wordt aanvaard. Dus wordt binnenkort de registratie op de datum dat de klant klant wordt, bepalend voor de bindendheid van uitspraken. Logisch toch? Het effect is wel dat meer instellingen vooraf registreren dat uitspraken van het KiFiD niet bindend zullen zijn. In steeds meer gevallen dus weg alternatief voor de burgerlijke rechter. Klanten zullen goed moeten nagaan met welke instelling zij zaken doen en dus het KiFiD-register moeten raadplegen voordat ze klant worden. Maar waarom overweegt KiFiD niet een einde te maken aan deze vrijheid/blijheid en uitsluitend aansluiting toe te staan als de bindendheid van haar uitspraken wordt aanvaard? En wordt het ook niet eens tijd dat het ministerie haar erkenningseisen eens onder de loep neemt en onderzoekt of het mogelijk is slechts een erkenning te geven aan een klachteninstituut waarbij uitspraken sowieso bindend zijn? Dan pas ontstaat er een echt alternatief. Oh ja, en schrap dan gelijk die “gekke” bovengrens van het vervallen van de bindendheid bij toekenning van bedragen boven de € 100.000 (of € 250.000 bij leden van de NVB en het Verbond van Verzekeraars).
