Schrijver dezes schijnt een zekere naam te hebben gemaakt met zware onderwerpen: leven, dood, beroepsethiek, schuld en boete. Dus voor de verandering een wat luchtiger onderwerp, al is niet zeker dat het serieus lezerspubliek van Mr. er werkelijk door zal worden geboeid. Dat heeft immers wel andere dingen aan het hoofd dan tips hoe vrouwen te versieren en de vraag of die ideologisch correct zijn.
Toch werd uw columnist getroffen door een bijdrage over deze zaak van Youp van ’t Hek in de krant van 22 november jl. (De krant? Pardon NRC Handelsblad, inderdaad is het alweer wat langer geleden dat dit populaire dagblad dé krant was.) Van ’t Hek nam Julien Blanc op de hak, een jongeman die “onzekere puistenkoppen” en andere onvolwassenen uitlegt dat vrouwen vallen voor geestelijk en lichamelijk geweld en hoe dat moet worden aangepakt – of beter: hoe die vrouwen moeten worden aangepakt: “druk je kop met kracht hun kruis in” en zo meer.
Oudere mensen denken onwillekeurig aan eigen gemiste kansen: als ik toen dat en dat wel of niet had gezegd, gedaan, dan … Op een gegeven moment zie je de futiliteit van dergelijke dag- en nachtdromen, leg je je neer bij je leven zoals het was en is. Toch is en blijft het intrigerend: hoe krijg je iemand in bed? Vooral als dat voor mannen zo simpel zou zijn als Julien Blancs elementaire geweldsinstructie het voorstelt: behandel vrouwen als oud vuil en dreig desnoods met zelfmoord. (“Plan!” zou een verstandig meisje terugzeggen, dan zijn we van je af.)
Ophef liet niet lang op zich wachten, niet alleen onder al die eindelijk hoopvolle puistenkoppen. Van ’t Hek voegt zich dan ook bij groeiende scharen verontrusten en verontwaardigden die Julien Blanc geen warm hart toedragen of gewoon een gevaarlijke seksist vinden. Verbieden die man! Het land uit, en in ieder geval er niet (meer) in! Allerlei niet in elk ander opzicht in vrouwvriendelijkheid uitblinkende overheden hebben er al gevolg aan gegeven. Blancs fysieke bewegingsvrijheid wordt steeds meer beperkt. Of hem dat spijt lijkt de vraag, gegeven zo veel gratis reclame. Wél is dan weer jammer dat steeds meer jonge mensen (en vrouwen?) in steeds meer werelddelen de zegeningen van zijn lessen moeten missen.
Onwillekeurig doet dit denken aan strafrechtelijke vervolging tegen Wilders, die immers minder Marokkanen wilde. Ook dat gaat niet werken en niet helpen – als in een vorige aflevering overtuigend verklaard. Er zijn echt betere middelen om ongewenste uitingen te bestrijden dan strafvervolging en uitzetting. Bovendien valt Wilders niet alles tegelijk te verwijten, tenminste, als Blanc gelijk heeft. Was sich liebt neckt sich en dus vinden in ieder geval vrouwelijke Marokkanen Wilders’ schofferingen alleen maar fijn.
Ook Le Blanc is geen juridisch maar eerder een diep menselijk probleem. Gewoon doodzwijgen dus, dit soort mensen en dingen? Hoewel? Wat wil die Julien Blanc nu eigenlijk? En wat wil jeune premier Thierry Baudet, die hem in De Wereld Draait Door zou hebben verdedigd? (Alles volgens Van ’t Hek, gegeven het gebrek aan gewicht van dit onderwerp wordt verder bronnenonderzoek achterwege gelaten.) Als hun aanpak van vrouwen al slaagt, wat moet daaruit dan voortkomen? Seks? Wie weet, al weten zij kennelijk nog niet dat seks om de seks niet veel meer is dan omstandige zelfbevrediging met gedoe. Seks en liefde is natuurlijk wél een onvergelijkbaar samengaan – al lijkt de kans daarop met Blancs aanpak nog veel kleiner. Als Thierry Baudet nog een vriendin voor meer dan eventjes wil dan moet hij anders over vrouwen gaan denken en voelen dan zijn grote versiervoorbeeld.
Om het in Baudets eigen intellectuele termen te stellen: afgezien van de kennelijke grofheid van Blancs gewelddadige aanpak, het overweldigend gebrek aan politesse en elegantie er van, is er geen telos, geen achterliggend en zinvol doel van deze hele menselijke of eigenlijk al te menselijke onderneming. Een technisch én menselijk slechte “Handleiding vrouwenversieren” is natuurlijk nog geen schaduw van praktische wetenschap en levenskunst. Die zou kunnen leren waarom het in de liefde uiteindelijk gaat, hoe onuitsprekelijk dat uiteindelijk ook kan zijn.
Zijn Le Blanc en Baudet verlegen mannetjes die zichzelf overschreeuwen? Leden van de onmogelijke verzameling van hun eigen doelgroep? Dreigen zij echt met zelfmoord als zij hun zin niet krijgen? Misschien zijn zij daar toch te bang voor. Eerder is het de vraag of zij hun gewelddadige benadering van het andere geslacht afzweren zodra zij het ware geluk hebben gevonden. Of is dat in hun gevallen een theoretische vraag?
Dat kan het blijven, zolang Blanc, Baudet en hun geestverwanten denken dat mannen zelfrespect krijgen door bij vrouwen “respect” af te dwingen, desnoods met geweld. Dergelijk apengedrag past naadloos in kernbegrippen van narcisme. Narcisten missen onafhankelijk, authentiek zelfrespect en zijn dus eindeloos op zoek naar het respect van anderen: “ik doe en ik heb meer dan jij, dus ik ben”. Die mensen houden niet echt van zichzelf en wie niet van zichzelf houdt, kan niet van anderen houden. Zo blijft weinig over dan de schreeuw – uiteindelijk niet tegen vrouwen maar tegen de onontkoombare eenzaamheid en het niets.
De tragiek is natuurlijk dat ook de omgeving dergelijk narcisme en gebrek aan zelfrespect vroeger of later feilloos aanvoelt. Je kunt niet blijven houden van iemand die eigenlijk niemand is, hoe handig je ook bent versierd. Van Dantzig zei het al: de geestelijke gezondheidszorg staat in Nederland op een onverantwoord laag pitje. Al die te grote ego’s kunnen best worden behandeld, als er aandacht voor is en geld. Dat is slecht voor de omzet in familierechtspraktijken, maar goed voor relaties en voor de geestelijke volksgezondheid in het algemeen.
Dus vrouwen en meisjes! Ontwapen die Blancs en Baudets, laat hen dit stukje lezen, kijk of dan nog iets van hen overblijft en geniet van de rest, wie weet wel voor het leven. En vergeet niet dat psychotherapie goed kan werken, hoe moeilijk het ook is om mannen en vooral mannetjes zo ver te krijgen. Hier geldt in ieder geval een oude wijsheid: liever naar de dokter dan naar een advocaat. Of beter gezegd: liever samen naar de dokter dan gescheiden naar de advocaat – zelfs voor advocaten is dit goede raad …
