De NAVO is een alliantie van dertig landen uit Europa en Noord-Amerika. Deze samenwerking heeft als doel de veiligheid en vrijheid van haar lidstaten te waarborgen. Het beroemde Artikel 5 van de alliantie – een aanval op één is een aanval op allen – is bedoeld om de landen die lid zijn te beschermen. De lidstaten die lid zijn kunnen dus in tijden van crisis rekenen op hulp.
Een land kan alleen lid worden als er aan bepaalde eisen is voldaan en als er consensus is over de toetreding. De landen die geen lid zijn van de NAVO, zoals Oekraïne en Oostenrijk, kunnen in principe geen militaire steun verwachten. Volgens experts kan het enorme gevolgen hebben voor het ‘Westen’ als de NAVO wél militair ingrijpt in Oekraïne. De reactie van Rusland zal waarschijnlijk disproportioneel agressief zijn. Als de situatie in Oekraïne heel erg verslechtert, is er toch een mogelijkheid om in te grijpen. Volgens het internationaal recht mag een land, onder bepaalde voorwaarden, ingrijpen als er zich een ernstige humanitaire crisis voordoet in een ander land. Ondanks het feit dat er op basis van deze zogeheten ‘responsibility to protect’ geïntervenieerd kan worden, blijft dit uitermate riskant. Rusland zal dit een dergelijke interventie ook zien als een aanval van de NAVO. De kans dat de NAVO zal ingrijpen in Oekraïne is daarom klein.
Is het voldoende?
Dat de NAVO nu geen militairen stuurt naar Oekraïne betekent echter niet dat de organisatie niets doet en/of kan doen in Oekraïne. Meerdere landen die lid zijn van de NAVO hebben al hun steun betuigd aan Oekraïne en verschillende soorten materieel gestuurd, zoals wapens en munitie. Daarnaast heeft onder andere Nederland de Oekraïense president Zelensky hulp aangeboden bij het bestrijden van cyberaanvallen. Of deze hulp voldoende is om de Russische militairen uit Oekraïne te verjagen, valt te betwijfelen.
