Ondanks de hernieuwde aandacht voor het gebruik van deze drug en de potentiële schadelijkheid ervan voor de volksgezondheid is 3-MMC net zoals andere designerdrugs nog altijd legaal verkrijgbaar in Nederland.
Kleine aanpassing, grote gevolgen
De reden hiervoor is hoofdzakelijk gelegen in de snelheid van het wetgevingsproces en de aard van deze middelen. Het maken van een nieuwe wet kan gauw al 2 tot 3 jaar in beslag nemen. Designerdrugs, ook wel research chemicals genoemd, zijn middelen die gebaseerd zijn op substanties die wel op de opiumlijst staan, maar vanwege hun nieuwheid er zelf niet onder vallen. Na een kleine aanpassing in de moleculaire structuur valt het stofje, dat eerder nog door de wet als harddrug werd geclassificeerd, niet meer onder de opiumwet. Om deze reden loopt de wet dan ook consistent achter als het aankomt op de verkoop en het gebruik van nieuwe psychoactieve middelen.
Lijst Ia
Deze problematiek is ook in de kamer geconstateerd. Vorig jaar kwamen staatssecretaris Blokhuis en minister Grapperhaus nog met een wetsvoorstel om een nieuwe lijst aan de opiumwet toe te voegen: lijst Ia. In dit wetsvoorstel wordt de basisstructuur van een stof aangemerkt als verboden middel. Dit betekent dat een bepaalde stof, ook na kleine aanpassingen aan de structuur daarvan, nog steeds als verboden middel kan worden geclassificeerd op basis van de opiumwet. Hierdoor wordt het mogelijk om hele groepen designerdrugs te verbieden.
Tegenstrijdig
De doelstelling van de wetgeving riep bij mij wel vragen op. Zo zou de wet de volksgezondheid beogen te dienen. Minister Blokhuis betoogde bij de toelichting op het wetsvoorstel dat er aangenomen kan worden dat designerdrugs net zo goed grote gezondheidsschade kunnen veroorzaken. Dit klinkt tegenstrijdig: als het nog niet exact duidelijk is welke gezondheidsrisico’s er aan een bepaalde stof kleven, kan er dan wel worden gesteld dat het verbieden van die stoffen de volksgezondheid ten goede komt? Een (juridische) discussie hierover lijkt mij in ieder geval een goed idee.
