In het aprilnummer van de Bonjo, las ik naast de vele columns en advertenties van het kaliber ‘neem mij want dan kom je vrij’, een artikel over ‘afpakken’. Om het afpakken te stimuleren, reikt justitie eenmaal per kwartaal een heuse afpaktaart uit. Het idee dat te pas en te onpas beslag wordt gelegd op geld en goederen van verdachten is hiermee voor mij bevestigd. De gevolgen zijn soms ingrijpend en de afhandeling is bedroevend.
Het is een ramp. Leuk voor de bühne om te roepen dat criminelen geplukt worden en misdaad niet loont, maar als er geen capaciteit is om de zaken vlot af te handelen, moet je er ook niet aan beginnen. Wat aan de ene kant lijkt te worden afgepakt, gaat er aan de andere kant dubbel zo hard uit aan onnodige procedures en schadevergoedingen. Nieuwe wetten en regels bedenken is leuk, maar er dient ook een kosten/baten analyse gemaakt te worden. Als er onvoldoende capaciteit is om dergelijke zaken af te handelen, moet men er simpelweg niet aan beginnen. Op dergelijke wijze is het gewoon ‘burgertje pesten’, hetgeen het vertrouwen in de overheid niet bepaald vergroot en waardoor mensen onevenredig in hun belangen worden getroffen.
