Op 14 februari 2014 heeft de Hoge Raad een voor verhuur van winkelruimte (en andere bedrijfsruimte) belangrijk arrest gewezen (ECLI:HR:2014:338, Alog/Ultimo).
In het Herenhuis-arrest (HR 26 maart 2010, ECLI:NL:2010:BL0683) had de Hoge Raad betreffende een geval van verhuurde woonruimte overwogen dat het enkele feit dat de verhuurder wil overgaan tot uitvoering van een bouw- en renovatieplan omdat exploitatie van het gehuurde in ongewijzigde staat niet rendabel is, geen grond kan opleveren voor het aannemen van (de huurbeëindigingsgrond) dringend eigen gebruik. Voor het aannemen hiervan geldt de strengere maatstaf dat sprake moet zijn van een structurele wanverhouding tussen de exploitatiekosten en de huuropbrengsten.
In de praktijk bestond discussie over de vraag of deze strenge maatstaf uit het Herenhuis-arrest ook van toepassing is bij gewenste beëindiging van een huurovereenkomst voor winkelruimte. De Hoge Raad beantwoordt deze vraag in het Alog/Ultimo-arrest ontkennend. De Hoge Raad overweegt dat bij beëindiging van de huur van woonruimte een beroep op dringend eigen gebruik niet te snel mag worden gehonoreerd, gelet op het gewicht dat toekomt aan de door het huurrecht beoogde bescherming van de huurder van woonruimte. Bij de bescherming van de huurder van winkelruimte gaat het om de bescherming van een recht van (fundamenteel) andere aard, waarbij met name bedrijfseconomische belangen van de huurder en de verhuurder een rol spelen. Naar het oordeel van de Hoge Raad kan niet van de verhuurder van winkelruimte worden gevergd dat hij een huurovereenkomst voortzet die na een (noodzakelijke) renovatie leidt tot een niet-kostendekkende exploitatie. Anders dan bij woonruimte hoeft de verhuurder van winkelruimte bij opzegging wegens dringend eigen gebruik dus niet aannemelijk te maken dat er sprake is van een structurele wanverhouding tussen de exploitatiekosten en de huuropbrengsten. Wel lijkt van belang dat de noodzaak van de renovatie vaststaat.
