Met uitzondering van die gevallen waarop de CAO-norm van toepassing is, geldt de Haviltex-norm in uitleggeschillen als grondnorm: telkens komt het aan op de zin die de contractspartijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan een bepaling mochten toekennen en wat zij daarbij redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. De rechter zal daarbij aan de hand van de specifieke omstandigheden van het geval tot een (al dan niet letterlijke) uitleg van de overeenkomst moeten komen. De belangrijke status van de Haviltex-norm wordt opnieuw bevestigd in het recente arrest HR 13 november 2015, NJ 2015/467.
Twee voormalige echtgenoten krijgen ruzie over de uitleg van hun echtscheidingsconvenant, waarin de huwelijksgemeenschap wordt verdeeld. Deze overeenkomst voorziet in de overdracht van certificaten van aandelen van de vrouw aan de man, waarbij ook wordt opgenomen dat een eventuele aanmerkelijkbelangclaim voor rekening van de man komt. Wat betekent dat voor de waarde die aan de certificaten wordt toegekend? De vrouw meent dat de belastingclaim voor rekening van de man komt en dus niet meer hoeft te worden meegenomen in de prijs van de certificaten, terwijl de man meent dat een belastingclaim voor zijn rekening zal komen en dus wel moet worden meegenomen in de prijs.
Het Hof overweegt dat Haviltexen in dit geval geen uitkomst biedt, omdat “partijen haaks op elkaar staande bedoelingen en verwachtingen op de tekst baseren en geen van beider interpretaties aanstonds volstrekt onaannemelijk is.” Vrij vertaald: het hof weet het ook niet en grijpt dan maar terug op de letterlijke tekst, waaruit dan volgt dat de man het risico van de claim op zich heeft genomen en deze claim dus geen invloed meer kan hebben op de prijs van de certificaten. De Hoge Raad casseert. Onder verwijzing naar HR 5 april 2013, NJ 2013/214 (Lundiform/Mexx) overweegt hij dat de Haviltex-norm moet worden toegepast. Dat geldt ook voor dit geval, waarin beide partijen een tegenstrijdige tekstuele uitleg voorstaan.
