I -heart- coffee

Delen:

Ik staar de verpleegkundige woedend na. Werkelijk, hoe kán ze mij dit aandoen. Ze ziet mij niet en is druk bezig haar isolatiekleding uit te trekken om zo snel mogelijk door te kunnen rennen naar de volgende patiënt. Ik zucht en draai me om naar de piepkleine baby in het ziekenhuisbed, die voor het eerst sinds twee dagen rustig lijkt te slapen. Het is onze tweede dag op de kinderafdeling. De combinatie van allerlei kinderziekten maakte dat hij niet meer wilde drinken en hij (met mij als zijn voornaamste voedingsbron aan zijn zijde) ter observatie opgenomen moest worden. Hij is slimmer dan hij lijkt, met zijn door waterpokken ontsierde gezichtje. Want de dreiging van een voedingssonde hangt hem steeds boven het hoofd, maar elke keer als een vastberaden verpleegkundige met een sonde-kit de kamer binnenkomt, laat hij een tevreden boer van de – na veel aandringen – zojuist geleegde fles met moedermelk.

Laat dat drinken een niet al te subtiel bruggetje zijn naar de reden waarom ik die arme verpleegkundige net bijna uitmaakte voor … nou ja, van alles.

Ik zit inmiddels 48 uur opgesloten in een quarantainekamer met een zieke baby die zowel overdag als ’s nachts voornamelijk huilt. Behalve een dosis geduld die ik mezelf van tevoren niet had toebedeeld, houdt maar één ding mij op de been: koffie. Liters en liters zwarte koffie. Koffie zoals ’ie bedoeld is. Maar nu heb ik een verpleegkundige getroffen die zich naast de zorg over mijn zoontje, ook om mij is gaan bekommeren. Haar eerste beslissing was om mij alleen nog thee te serveren, slappe kruidenthee. Ze vond mij namelijk wat ongedurig overkomen. Dat is ook niet zo gek, probeerde ik haar nog uit te leggen, want naast de zorg voor de zielige baby moest ik in die kleine kamer met de onstabiele wifi ook mijn pleitwedstrijd voorbereiden en een opdracht voor de beroepsopleiding afmaken. Des te meer reden om de koffie links te laten liggen, aldus de verpleegkundige. Ik kan de kamer niet uit om zelf koffie te halen omdat ik dan de rest van de kinderafdeling blootstel aan een reeks besmettelijke ziektes, dus daar zit ik. Me op te winden boven mijn kruidenthee.

Fast-forward 5 maanden. De baby is weer in orde en ik zit op kantoor en  werk aan een nieuwe zaak. Althans, dat probeer ik, maar een zeurende hoofdpijn maakt dat ik me slecht kan concentreren. Na lang uitstellen neem ik toch een pijnstiller, maar het helpt weinig. Ik heb die ochtend een gesprek gehad met een cliënt die steeds opnieuw terugvalt in een alcoholverslaving en ik heb moeite om me haar situatie voor te stellen. Hoe kan je je zo laten leven, een drankje je dag laten bepalen?

Om 15:00 uur komt er een interne e-mail binnen; het koffiezetapparaat is ontkalkt en kan weer gebruikt worden. Uit gewoonte loop ik naar beneden en bedenk me dat dit pas mijn eerste kopje koffie van de dag zal worden. Boven het apparaat adem ik de lucht van koffiebonen in en het water loopt mij in de mond. Ik zet mijn mok in het apparaat en leun tegen het aanrecht. Met mijn ogen dicht neem ik de eerste slok en ik voel mijn hoofdpijn wegebben. Met nieuwe inspiratie zet ik mij aan de zaak van mijn drankverslaafde cliënte.

Delen:

Het belangrijkste nieuws wekelijks in uw inbox?

Abonneer u op de Mr. nieuwsbrief: elke dinsdag rond de lunch een update van het nieuws van de afgelopen week, de laatste loopbaanwijzigingen en de recentste vacatures. Meld u direct aan en ontvang elke dinsdag de Mr. nieuwsbrief.

Meest gelezen berichten

Van onze kennispartners

Juridische vacatures

Scroll naar boven