Jonge Balie Congres

Delen:

“Reizigers die echt naar Utrecht willen, wordt aangeraden óm te reizen via Hilversum. De trein van 8:55 naar Hilversum is zojuist vertrokken van spoor 11.”

Ik zit in de trein die naar Utrecht had moeten vertrekken. Om mij heen stijgt een dusdanig gezucht en gesteun op, dat ik mij even in een sportschool waan. Of in een bevalcentrum. Ik begin hardop te lachen, eerst om het knullige omroepbericht, vervolgens om het gesteun van mijn medereizigers en tot slot om de boze blikken die mij werden toegeworpen.

Ik haast me proestend de trein uit en blijf op het perron even vertwijfeld stilstaan. Dom natuurlijk, want ik word onmiddellijk onder de voeten gelopen door alle zuchters en steuners die na mij de trein verlieten. Een elleboog in mijn zij een paar gemompelde verwensingen later besluit ik dat dit toch echt een hele leuke dag aan het worden is. Nederland op zijn primitiefst haalt de rebel in mij naar boven. Ik help op mijn dooie gemak een buslading bejaarden uit de trein en verdien daarmee een kneepje in mijn wang. Zo, nu eens kijken wanneer er wel een trein richting Hilversum gaat.

Een half uur later ben ik ingeblikt in de trein naar Hilversum. Ik sta zo dicht tegen een hele kluit wildvreemde mensen aan, dat ik mijn afzakkende sok niet durf op te trekken uit angst dat Twitter straks vol zal staan met #MeToo-berichten met mij als boosdoener. De koffie van mijn buurman balanceert tussen zijn duim en pink ter hoogde van mijn oor. Tussen wijs- en middelvinger heeft hij alvast een sigaret en aansteker geklemd, om maar geen seconde te verliezen als hij straks buiten is. De vaste reizigers op dit traject kijken verbaasd om zich heen. Ik vang één van deze verbaasde blikken op en leg uit dat het treinverkeer naar Utrecht is stilgelegd vanwege een spoorloper. Terloops voeg ik er een anekdote aan toe over de tijd dat ik bij ProRail werkte. Een collega van mij kreeg destijds alle berichten over spoorlopers binnen en de grappige meldingen deelde hij met mij. Maar het is geen heel sterk verhaal en eigenlijk weet ik de clou ook niet meer, dus ik vind het niet erg als ik door een vinnige student die ter hoogte van mijn knie op een stoelleuning zit erop wordt gewezen dat ik mij in een stiltecoupe bevind. Ik moet haar op haar woord geloven, want ik kan vanuit mijn positie alleen de (schouders en oksels van de) mensen direct naast mij zien.

Even later, in de sprinter van Hilversum naar Utrecht, denk ik terug aan het omroepbericht. Zouden er reizigers zijn geweest die niet echt naar Utrecht wilden en naar aanleiding van dit bericht spontaan naar het zeeaquarium in Den Helder zijn gegaan? Of met het pontje naar Amsterdam-Noord? En als je het dan toch de moeite vindt om te vermelden dat de trein naar Hilversum al is vertrokken, waarom zou je er dan het perronnummer bij noemen?

Aangekomen in Utrecht dool ik een klein uurtje rond in Hoog Catharijne voordat ik een uitgang heb gevonden. Het is de uitgang die het verst van mijn bestemming af ligt, maar ik doe het er voor. Weer twintig minuten later ben ik op de plaats van bestemming. Ik was bijna een uur te vroeg van huis gegaan om op tijd te zijn voor de toespraak van onze Landelijk Deken op het Jonge Balie Congres en dat was maar goed ook, want ik héb hem gezien. Absoluut. Ik was precies op tijd om hem te horen zeggen “Dames en heren, bedankt voor uw aandacht en veel plezier gewenst deze dagen.” Dat had ik toch niet willen missen.

Delen:

Het belangrijkste nieuws wekelijks in uw inbox?

Abonneer u op de Mr. nieuwsbrief: elke dinsdag rond de lunch een update van het nieuws van de afgelopen week, de laatste loopbaanwijzigingen en de recentste vacatures. Meld u direct aan en ontvang elke dinsdag de Mr. nieuwsbrief.

Meest gelezen berichten

Van onze kennispartners

Juridische vacatures

Scroll naar boven