Afgelopen zaterdag deden ruim dertig mensen mee aan een online open dag van de Hoge Raad. Tijdens de eerste sessie vertelde raadsheer Ybo Buruma over zijn ‘mokervette’ carrière. Ik raakte erdoor geïnspireerd.
Buruma vertelde allereerst dat de rechtenstudie niet zijn eerste keus was. Hij wilde in eerste instantie graag filosofie of psychologie gaan studeren. Natuurlijk waren anderen daartegen, omdat in de samenleving de opvatting heerst dat je van een filosofie- of psychologiestudie niet kunt leven. Buruma moest dus wat anders gaan studeren en het werd de rechtenstudie. Achteraf heeft hij zero spijt van die laatste keus.
Hetzelfde maakte ik mee. Ik wilde na het vwo-muziek gaan studeren op het conservatorium. Dat mocht niet, omdat ik anders laat zou eten als musicus. Althans, dat zei men en het werd dus de rechtenstudie. Ik vind die gedachte pertinent onjuist, maar tóch ben ik blij met mijn rechtenstudie. Ik doe ook nog eens belastingrecht: jeetje! Net als bij Buruma, was er op een gegeven moment een keerpunt bij mij. Ik vind de rechtenstudie nu zo leuk, dat ik graag erover schrijf en zelfs stage loop.
Buruma heeft een sprankelende carrière achter de rug. Veel verder kun je als jurist niet komen in het leven: raadsheer bij de Hoge Raad en hoogleraar in Nijmegen. Een betere cv kun je volgens mij niet hebben. Dat is precies waarnaar wij, rechtenstudenten, streven. Ik wil in ieder geval rechter worden en hoogleraar. En ook al wil je ‘gewoon’ advocaat worden, dan nog is Buruma zeer zeker een voorbeeldfiguur voor jou.
Addertje onder het gras
Er ligt wel een addertje onder het gras, want met alle posities krijgt Buruma ook ontzettend veel verantwoordelijkheid. Hij vertelde dat hij niet op elk podium kan verschijnen vanwege zijn functie als raadsheer bij de Hoge Raad. Daarnaast kan hij zich niet mengen in elke discussie. Iemand er flink van langs geven op Twitter of gewoon zeggen wat elke andere Nederlander ook al denkt over coronaboetes, zit er dus niet in.
Het was een lange reis van mijn Nijmeegse studentenkamer naar het imposante gebouw van de Hoge Raad in Den Haag. Toch was het de moeite waard. Ik kwam tot het besef dat de raadsheren – vrouwelijke rechters noem je ook raadsheren – gewone mensen zijn. Ik haal inspiratie uit de gedachte dat jij en ik daar ook kunnen komen. Meer nog, over enkele decennia zullen enkelingen onder ons daar staan!
