Twee ex-echtgenoten hebben een co-ouderschapsregeling voor hun kind. Dat gaat goed totdat het kind naar de basisschool moet. De ouders wonen ruim twee uur rijden van elkaar vandaan: moeder woont in de provincie Utrecht, vader in Zeeland. Ze komen er niet uit en stappen naar de rechter. Allebei willen ze dat het kind in hun woonplaats naar school gaat, en daar dan dus ook zijn hoofdverblijfplaats heeft.
Weegschaal
De rechter komt er ook niet uit. Hij laat uiteindelijk het lot bepalen door in bijzijn van de griffier een munt op te gooien. In zijn uitspraak legt hij uit dat hij hiertoe gekomen is omdat de weegschaal niet naar een van beide kanten doorsloeg. De woonsituatie en de mogelijkheden om het kind doordeweeks op te vangen zijn bij beide ouders even bestendig. Ook hebben ze allebei “hun opvoedsituatie goed op orde” en kunnen ze evenveel stabiliteit bieden in de combinatie van de zorg voor het kind en hun werk.
Groot compliment
Daardoor is niet duidelijk of het belang van het kind meer gebaat is bij een basisschool in de buurt van de moeder of van de vader. De Raad voor de kinderbescherming deelt deze mening. De rechtbank staat daarom voor “een hele lastige beslissing” en kiest ervoor het lot te laten bepalen. “De ouders hebben tijdens de mondelinge behandeling de indruk gegeven dat zij een dergelijke lotsbepaling als beslissing kunnen accepteren.”
Een dergelijke beslissing doet volgens de rechtbank het meeste recht aan het kind en de ouders, omdat dit de gelijkwaardigheid van de ouders bevestigt. “In zekere zin is er dus geen winnaar of verliezer. Het feit dat de rechtbank het lot laat bepalen is in wezen een groot compliment aan beide ouders.”
Onaanvaardbaar
De munt beslist in het voordeel van de vader, het kind gaat naar school in Zeeland. De moeder gaat in hoger beroep en verzoekt om schorsing van de beslissing. Ze wil dat voorlopig de oude co-ouderschapsregeling herleeft (het kind is nog niet leerplichtig). Ze stelt dat sprake is van een kennelijke misslag nu de rechtbank haar beslissing heeft gebaseerd op het opgooien van een muntje. Het hof Arnhem-Leeuwarden is het daarmee eens. “Het hof acht met de moeder het nemen van een beslissing op basis van het opgooien van een muntje volstrekt onaanvaardbaar. Een dergelijke handelswijze past niet in het rechtssysteem waarin het belang van een kind een eerste overweging dient te zijn.”
Beslissing niet geschorst
Maar omdat het kind inmiddels naar school gaat en het daar naar zijn zin heeft, wordt de beslissing van de rechtbank niet geschorst. Het hof oordeelt dat het op dit moment belangrijk is om zo veel mogelijk de huidige continuïteit te waarborgen, totdat er in de bodemzaak een definitieve beslissing is genomen.
Hondenzaak
Ook in een scheidingszaak uit 2011 ging een rechter ertoe over een muntje op te werpen om tot een beslissing te komen. Het ging toen om de verdeling van twee Jack Russells. De kortgedingrechter van de rechtbank Groningen vond het toen bezwaarlijk om een keuze tussen beide honden te moeten maken. Partijen stemden ermee in de keuze door het lot te laten beslissen. Hond Milo ging naar de vrouw, hond Herman naar de man.
