Eigenlijk had ik verwacht dat het eiland en de rechtbank kleiner zouden zijn dan in mijn herinnering. Het valt me dan ook tegen hoe lang de rit van het vliegveld naar het appartement is en dat ik, de eerste keer dat ik weer voor de rechtbank sta, ronduit geïmponeerd ben. Zou ik dan misschien met de jaren steeds minder dapper zijn geworden?
Toen ik voor het eerst voor de rechtbank op Curaçao stond was ik 20 jaar. Ik zat destijds in het tweede jaar van de studie HBO-Rechten en moest een aantal maanden stage lopen. Gedurende vijf maanden heb ik als griffier op de rechtbank gewerkt en ook de andere (semi-)juridische disciplines op het eiland verkend. Het leuke van stage lopen in een kleine gemeenschap is namelijk, dat er veel mogelijk is.
Zo heb ik een dag meegelopen met een politieagent die onder de schotwonden zat en alle kans kreeg om met zijn littekens (en, zo moet gezegd, met zijn spieren als kabels) te pronken in zijn uniform met korte mouwen. Hij heeft de hele dag enthousiast geroepen dat hij voor mij hoopte dat er die dag een moord zou plaatsvinden waar ik dan mee naar toe zou kunnen. Als ik echt geluk zou hebben, zo voegde hij er met glinsterende ogen aan toe, dan zou ik zelfs later in de week de lijkschouwing kunnen bijwonen. Helaas, het bleef die dag bij een bezoek aan de gevangenis. In alle eerlijkheid, dat was voor mij al heftig genoeg. De agent moest bij het betreden van het gebouw zijn wapen inleveren omdat het risico te groot was dat een gevangene hem dit wapen zou kunnen afnemen. Ik durfde op dat moment niet te zeggen dat die regel wellicht ook zou gelden voor het wapen dat ik tegen zijn kuit gegespt had zien zitten. Met – vergeef me de uitdrukking – geknepen billen heb ik de rest van het bezoek aan de gevangenis uitgezeten, terwijl het ene na het andere rampscenario zich in mijn hoofd afspeelde. Echt dapper was ik toen dus blijkbaar ook nog niet.
Wie wel stalen zenuwen moeten hebben zijn de mensen die verantwoordelijk zijn voor de veiligheid op Hato, het vliegveld van het eiland. Via-via konden ik en een andere stagiair ook hier een dag meekijken. Drugssmokkel vanaf Curaçao is big business en de bolletjesscanberoemd en berucht. De arts die de scans destijds beoordeelde was een zenuwachtige man, die de deur pas op een kier open deed nadat we hadden aangeklopt en onze namen hadden genoemd. Toen de deur openging was er niets te zien, het licht was binnen uit zodat de arts niet zichtbaar was. Het licht ging pas weer aan toen de deur gesloten was. Geen overbodige luxe, zo hoorde ik later van mijn huisbaas, omdat de voorganger van deze arts uiteindelijk door bedreigingen van verschillende drugsbendes met de baan was gestopt. Ik heb overigens niemand gevonden die dit verhaal kon bevestigen, dus het is aan u om dit wel of niet te geloven.
Erg heldhaftig hoefde ik voor het werk op de rechtbank gelukkig niet te zijn, het waren meer mijn andere beroepsvaardigheden (waarvan de meesten zich destijds nog in een beginstadium bevonden) waarop een beroep werd gedaan. Stilzitten bijvoorbeeld, ook met een volle blaas. Urenlang konden de zittingen duren en tot mijn verbazing en fascinatie leken de rechters geen koffie- plas of rondspringpauze nodig te hebben. Voor mij was dat werkelijk anders en ik heb moeten leren om niet na een half uur op mijn stoel te gaan draaien. Een andere griffier stond er aan het eind van mijn stage op dat hij mijn begeleider van de Hogeschool zou mogen laten weten hoe ik het had gedaan. Zijn verklaring: ‘ze heeft het geweldig gedaan en we gaan haar missen. Moet wel werken aan haar wiebelbillen’.
Tact, dat heb ik ook moeten leren. Op een plek waar meer dan 80% van de bevolking katholiek is, ga je een discussie over religie niet winnen (voor zover een dergelijke discussie überhaupt te winnen is natuurlijk). Mijn uitleg over de oerknal en evolutie leidde tot zoveel hilariteit dat ook vanuit de andere kamers griffiers op het gelach afkwamen. Nog nooit hadden ze het meegemaakt dat iemand met zoveel stelligheid zulke volslagen onzin vertelde.
Overigens heb ik natuurlijk ook juridisch-inhoudelijk veel gedaan en geleerd tijdens deze stage, maar dat is lang niet zo vermakelijk om over te schrijven en te lezen.
Maar goed, ik sta dus weer voor de rechtbank, acht jaar na dato. Zal ik toch even binnen kijken? De deur blijkt dicht. Niet heel vreemd ook eigenlijk, op eerste kerstdag. Nou ja, ik heb het in ieder geval geprobeerd! Niemand die kan zeggen dat ik niet durfde…
