28 juli, 18:02 uur, plaatselijke supermarkt.
“Hey vent. ………. Ok. ……… Ja, in de supermarkt. ……….. Ok, dan kom ik nu meteen. ……….Ja…… Nee, geen probleem, ik heb toch weinig essentieels nodig.” Hij loopt weg en laat een volle boodschappenkar achter naast het schap met muesli. Ik twijfel nog even of ik hem achterna moet lopen, want zo kan hij mij toch niet achterlaten? In opperste verwarring. Want wat betekent dat, ‘weinig essentieels nodig hebben’.
Ik kijk in zijn kar. Er liggen producten in die, afhankelijk van de omstandigheden, als zeer essentieel of als niet noodzakelijk kunnen worden aangemerkt. Wc-papier bijvoorbeeld. En zoute drop. Essentieel bij respectievelijk hoge nood of een lage bloeddruk, maar beide niet noodzakelijk als je gaat snorkelen. Maar weinig essentieel? Wanneer heb je iets per se nodig, maar toch ook weer niet? Als je over een week op vakantie gaat en nog tijd genoeg hebt om terug naar de winkel te gaan om het te kopen?
Weinig essentieels. Zo’n nonchalant uitgesproken zin kan mij een avond bezighouden. Risico van het vak, denk ik, want als jurist leer je eindeloos op woorden te kauwen en er (te) lang over na te denken. Je leert teksten lezen en gesprekken voeren met een andere bril op. Een bril met een soort dubbele beglazing, waarbij elke laag glas de woorden, de zinnen verder ombuigt en judiceert. Terwijl je toch werkelijk niet van iedereen kan verwachten dat hij zich op dagelijkse basis druk maakt over de verschillende betekenissen van wat hij zegt.
29 juli, 02:18 uur, taxi naar Schiphol.
Het is vroeg. Normaal zit mijn man altijd voorin, hij vindt het dolgezellig om met de taxichauffeur te praten. Terwijl het gesprek binnen no-time over voetbal gaat kan ik dan op de achterbank wegdromen. Het was vanmorgen echter te vroeg om na te denken bij het instappen, dus daar zit ik dan. Omdat ik nagenoeg niets van voetbal weet, praat ik met onze chauffeur over wat ik wel begrijp; bedrijfsstructuur, bedrijfscultuur, werknemersparticipatie en tevredenheid met het werk. De chauffeur vertelt trots over het bedrijf. Er is 25 man personeel in dienst en er rijden non-stop 18 taxi’s door Haarlem en omgeving en ja, de route naar Schiphol hangt hem inmiddels behoorlijk de keel uit. “Geen disrespect naar jou mevrouw”. Geen probleem. Hij vertelt verder. Zijn baas runt de eenmanszaak nu al 12 jaar. Eenmanszaak? Heeft hij nooit overwogen zijn bedrijf in een andere juridische structuur te gieten? “Echt mevrouw, het moet wel een eenmanszaak zijn. Want hij is helemaal alleen de baas.” Lijkt een weinig essentieel verschil, maar zo makkelijk is het om een jurist te misleiden.
4 augustus, schemering, in het laatste streepje zon op het terras voor het Griekse appartement
We horen de buren praten. Nederlands stel, twintigers. Ze doen een spelletje en wij spelen stiekem mee. Een van de twee moet steeds een woord omschrijven dat op een kaartje staat, de ander moet het zo snel mogelijk raden. De puntentelling wordt ons niet duidelijk, misschien is die er wel niet. “Een musical, niet Honds maar…” (Cats). “Mensen die dingen onderzoeken. Op tv enzo, bij Peter R.” (rechercheurs). Wij zitten steeds harder te giechelen om de toch enigszins onbeholpen omschrijvingen. De uitsmijter moet echter nog komen. “Engels woord voor ‘liefje’. Maar het staat hier wel raar geschreven volgens mij” (Darwin). Arme meneer Darwin, hij had meer erkenning verdiend. Niet weinig essentieel wat mij betreft, al verschilt het maar een paar letters. Maar ik zeg er maar niets van. Soms is het ook gewoon vakantie.
