Mr. van de week is Gerard Linders (70), als letselschade-advocaat verbonden aan Linders Advocaten in Valkenburg aan de Geul. Al veertig jaar is hij opzoek naar de identiteit van een specifiek verkeersslachtoffer.
Uw bijzondere verhaal begint op de dag van uw beëdiging, in 1980. Vertel!
Op donderdag 27 maart 1980 zou ik om 9.30 uur in Maastricht als advocaat worden beëdigd. Daartoe reed ik om 7.30 uur al weg uit Nijmegen, waar ik aan de Radboud Universiteit had gestudeerd en nog woonde. Op weg naar Maastricht passeerde ik in Heijen (noord-Limburg) een groot kruispunt, waar het aan de overkant van de weg erg druk was: ambulance, politie, veel omstanders, een kapotte bromfiets en een laken op de weg. De volgende morgen las ik in De Limburger dat er een dag eerder, dus op die 27e maart, een meisje van 19 jaar uit Afferden in Heijen was verongelukt.
Wat weet u van dat verkeersslachtoffer?
Meer dan wat ik in de krant had gelezen wist ik niet.
Waarom laat dit u eigenlijk niet los?
Sinds mijn beëdiging op 27 maart 1980 vier ik ieder jaar mijn advocatenverjaardag: een keer uit eten, trakteren op kantoor, zoiets. Maar ieder jaar ben ik op die dag ook altijd even blijven stilstaan bij die jonge vrouw, wier leven op de dag eindigde dat ik mijn werkzame leven als advocaat begon.
Wat doet u om na vier decennia te achterhalen wie het slachtoffer en haar familie zijn?
Bij De Limburger zijn twee journalisten, Rik van Hulst en Judith Janssen, al maanden lang bezig met hun Project 46. In 2018 zijn in Limburg 46 mensen in het verkeer omgekomen, en iedere week publiceerden zij het verhaal van de nabestaanden van één verkeersdode en de impact die dat overlijden op hun had en heeft. Die artikelen las ik iedere week met veel interesse. Uiteindelijk trok ik de stoute schoenen aan en mailde hen in november vorig jaar of zij mij misschien konden helpen met het achterhalen van de identiteit van die jonge vrouw. Ik had geen fiducie in een eventuele zoektocht bij de burgerlijke stand of politie. Die zagen mij komen, met die nieuwe privacywetgeving.
Tot mijn verbazing achterhaalden Rik en Judith een klein berichtje in dagblad Trouw van 28 maart 1980, waar werd vermeld dat er de vorige dag in Heijen een ongeval had plaatsgevonden waarbij iemand was overleden. Zelfs de naam van die vrouw stond erbij! Toen was het voor Rik en Judith niet meer moeilijk om familieleden te achterhalen. Ze vonden zelfs een bidprentje op Facebook!
Vindt u dat er meer aandacht moet komen aan verkeersslachtoffers?
Die aandacht is in mijn ogen de laatste decennia stukken verbeterd. Niet alleen door de opkomst van de Vereniging van Letselschade Advocaten (LSA), waarvan ik zelf ook dertig jaar lid ben, maar vooral ook door het spreekrecht voor slachtoffers te introduceren in strafzaken en door de opkomst van Slachtofferhulp.
Wat is het hoogtepunt in uw carrière?
De benoeming tot Mr van de week staat zeer zeker in de top vijf! Specifieke toppers in mijn letseldossiers kan ik zo niet aanwijzen, daarvoor is ieder dossier toch uniek. Wel vergeet ik nooit dat ik in de jaren ’90 de advocaat was van een knul van 13 jaar, die een jongetje van 5 jaar had verdronken. Alle omroepen wilden mij toen interviewen, maar ik vond het onderwerp en de casus niet geschikt om de publiciteit te zoeken. Uiteindelijk ben ik alleen naar NOVA gegaan en heb een live-interview met Paul Witteman gehad.
Wat of wie is voor u een bron van inspiratie?
Ons schadevergoedingsrecht heeft als principe dat ieder slachtoffer volledig moet worden gecompenseerd voor alle schade die wordt geleden. Ik denk dat geen enkel slachtoffer zijn schade voor honderd procent vergoed krijgt, maar dat percentage zo dicht mogelijk benaderen blijft een voortdurende drijfveer voor mij, in ieder dossier.
Welk boek las u het laatst?
De cursus omgaan met teleurstellingen gaat wederom niet door, van Herman Finkers, een Tukker, net als ik. Heerlijke humor.
Het Limburgs volkslied, doet u dat wat?
Nee, dat doet mij helemaal niets. Ik bén en blijf een Tukker, ook al woon ik nu veertig jaar in Zuid-Limburg. Er ligt tussen Dinkel en Regge een land, het Twentse Volkslied, doet mij veel meer.
Met welke beroemdheid zou u een gevangeniscel willen delen?
Heb éénmaal een nacht in een politiecel doorgebracht, toen ik met liften niet meer thuis kwam en ik geen geld had voor een hotel. Zou de politie nu niet meer kunnen/mogen doen, denk ik. Als John Grisham vastzat en men zocht een celgenoot voor hem, bood ik mij direct als vrijwilliger aan. Ik vind zijn manier van schrijven geweldig en zou veel van hem willen leren.
